Over ons

Het begin

In 2006 was ik nog werkzaam als lerares Frans aan het Sintermeerten College in Heerlen. In dat voorjaar ontstond een vacature bij de Sociale Commissie van het SMC. De Sociale Commissie organiseerde activiteiten voor de leerlingen om goede doelen te steunen. Ik werd aangesteld als lid van de commissie. De voorzitter, sportleraar en bergbeklimmer, had op zijn reis naar Pakistan ook de Bakula Rinpoche van Spituk ontmoet.(De reïncarnatie van een van de eerste 16 leerlingen van Boeddha Gautama). Zie verderop onder uitleg over Pegon Institute en Ladakh.

In diezelfde periode werd ik uitgenodigd voor een dia-avond van een Tibetaans arts volgens de Tibetaanse geneeskunde. Er werden dia’s vertoond van medicinale kruiden en planten in de Himalaya. Het bleek dat de arts die zomer een studiereis organiseerde naar Ladakh , Noord- West India in de Westelijke Himalaya. Mijn man en ik konden mee op studiereis . Een droom kwam uit.

Bij het vernemen van dit nieuws vroeg de voorzitter van de Sociale Commissie van het SMC of wij op onze route in het Noorden van India het Pegon Institute wilden bezoeken en kijken wat er van het sponsorgeld van het SMC terecht was gekomen. Zo gezegd zo gedaan. Wij ontmoetten Tenzin Jigmey, een jongeTibetaanse leraar Engels, die zeer begaan was met het lot van de kinderen. Hij liet ons eerst het schooltje zien dat toen bestond uit vier lokalen en een speelplaats, gelegen aan een riviertje en daarna bracht hij ons naar de slaapvertrekken van de kinderen. Er was geen verblijfsruimte en lesmateriaal ontbrak volledig. Het Pegon Institute had geen inkomsten . Voedsel was schaars . Kortom: gebrek aan alles.

Ten slotte ging Tenzin Jigmey met ons naar Leh, de hoofdstad, een klein stadje aan de zijderoute. Hier ontmoetten wij de bankdirecteur. Hij zei: “U heeft het gezien “. En inderdaad hadden wij de schrijnende situatie gezien op materieel gebied van het Pegon Institute. Thuisgekomen stuurden we pakketten op naar India. Dit was duur en niet effectief. Het loste het armoedeprobleem niet op. Er moest iets structureels komen.

Daarop besloot ik een stichting in het leven te roepen en op 29 augustus 2006 werd bij de notaris de akte opgesteld.

Het jaar daarop gingen wij op eigen kosten, en dat is zo gebleven, naar Spituk in Ladakh. We werden ontvangen door Geshe Takpa , een jonge monnik die zich over de kinderen ontfermde en door Geshe Thinley , de directeur. De laatste droomde van een echte school. Zij leidden ons rond. Het was gauw duidelijk waar we voor kozen als stichting: een praktische aanpak waarbij het belangrijkste punt van aandacht altijd de kinderen zouden blijven die in het Pegon Institute verbleven. De kinderen zouden het op alle gebied goed moeten hebben. De jonge monnik was enthousiast over onze visie. Toen werd overlegd hoe het geld te besteden dat we bij ons hadden : de slaapvertrekken werden opgeknapt. Houten lambrisering tegen de kou, dikke linnen doeken tegen het plafond om het woestijnzand dat door de kieren tussen houten balken naar binnen waaide tegen te houden. Veel kinderen hadden last van de luchtwegen door stof en het droge woestijnklimaat. Er kwamen nieuwe quilt dekbedden gevuld met schapenwol. De ijzeren ledikanten werden vrolijk geverfd en de muren gepleisterd, deels gratis in orde gemaakt door een lokale aannemer.

De school ; opvang en onderwijs

In het Pegon Phagspa Nastan Bakula Institute , kortweg het Pegon Institute, worden de allerarmste kinderen opgevangen en ze krijgen er basis-onderwijs. Het zijn vooral nomadenkinderen uit afgelegen streken in de Westelijke Himalaya. Door armoede ontredderde ouders of familieleden smeken rondtrekkende monniken om hulp. De monniken nemen contact op met het Pegon Institute. Aangekomen in het Pegon Institute zijn de meeste kinderen apathisch. Ze lijden aan ondervoeding , missen de ouders . Na twee weken ziet alles er al anders uit: Het worden levendige, vrolijke en leergierige kinderen die zich geliefd en gezien voelen en eindelijk geen honger meer hebben.

De leeftijd van de kinderen in het Pegon Institute is 4 tot 16 jaar . Ze krijgen behalve opvang ook basisonderwijs volgens een andere indeling dan in Nederland. Er zijn drie groepen. De oudste leerlingen kunnen na het laatste examen doorleren aan een middelbare school in Leh of voor wie daar voor kiest een studie volgen aan een kloosterschool in Zuid-India. Sommige kinderen gaan werken en geld verdienen voor de ouders.

In schooltijd dragen de kinderen een soort monnikskostuum. Na school mag het uit. Tijdens het schooljaar worden er toetsen en examens afgenomen. Daarnaast is er tijd voor picknicken, uitstapjes of in de zomer lekker zwemmen in de Indus die vlakbij stroomt. Van half december tot 1 maart is het Pegon Institute gesloten wegens de extreme koude. Er is geen verwarming. In de klaslokalen staat wel een radiator, maar voor de rest nergens. De kinderen gaan in de winter naar hun ouders of andere familie.

Het Pegon Institute valt onder de bescherming van het eeuwenoude Spitukklooster en van de Bakula Rinpoche. Toen Ladakh onder het bestuur van India kwam, werd het een achtergesteld gebied. Ladakh was eeuwenlang een koninkrijk. De cultuur is Tibetaans. Tot op de dag van vandaag overleeft hier de pure Tibetaanse cultuur die in Tibet zelf systematisch door het Chinese regime vernietigd wordt. De 19e Bakula Rinpoche zette zich in om de achtergestelde bevolking meer welvaart te brengen door vooral als minister in Delhi voor Ladakh op te komen door zijn belangen te behartigen en de ongeletterde inwoners van Ladakh onderwijs te brengen. Dit laatste werd het hoofdthema. Er werden scholen opgericht om kinderen uit de geïsoleerde gebieden op te vangen en onderwijs te geven. In dit kader is ook het Pegon Institute opgericht.

Werkwijze

Stichting Kinderen van Spituk is een kleine stichting met een beperkt aantal bestuursleden uit verschillende disciplines en geeft financiële ondersteuning aan het Pegon Institute te Spituk, Leh, Ladakh , N – W India. De bestuursleden doen alles pro Deo. Bezoek aan het Pegon Institute geschiedt op eigen kosten. Alle kosten worden dus zo laag mogelijk gehouden. En door ieders betrokkenheid lukt dat fantastisch goed.

Er zijn drie hoofdthema’s waar de stichting zich op richt:

  • Basisbehoeften : evenwichtige voeding, kleding, dekens etc.
  • Gezondheidszorg:

Geregeld komt een arts de kinderen onderzoeken. Ook de oude mensen uit het dorp en monniken krijgen een gratis consult. Zo nodig worden medicamenten en vitamines verstrekt. Ook in ziekenhuisbehandeling en / of –opname kan worden voorzien.

  • Onderwijs en onderwijsondersteunende projecten:

In de vrijwel lege klaslokalen van vroeger vinden wij nu behoorlijk schoolmeubilair, boeken, schrijfmateriaal, andere leermiddelen en zelfs enkele laptops. Tevens is er recent een bescheiden bibliotheek voor de leerlingen ingericht.

Het stichtingsbestuur kiest in samenspraak met de directie van het Pegon Institute voor welk onderdeel, vallend onder een van de hoofd-thema’s, subsidie wordt aangevraagd. Aan elk project ligt een plan en een begroting ten grondslag. Is de aanvraag gehonoreerd, dan wordt na ontvangst het toegekende bedrag meteen op rekening van het Pegon Institute gestort. De directie aldaar neemt verantwoordelijkheid voor de inkoop en de uitvoering van het project. Is dat afgerond, dan ontvangt het bestuur van stichting Kinderen van Spituk de rekeningen van de uitgaven en foto’s van het resultaat. De samenwerking tussen stichting Kinderen van Spituk en het Pegon Institute is heel goed. En de directie is heel betrouwbaar gebleken en gewetensvol in de uitvoering en afhandeling.

Het bestuur van onze stichting heeft in de loop der jaren wisselingen gekend. Soms is het samengesteld uit familieleden en soms gemêleerd. Momenteel bestaat het bestuur weer uit familieleden. Er is een open blik naar de toekomst. Het bestuur is geen statisch gegeven wat samenstelling betreft. Het werkt democratisch, opbouwend en met een kritische inslag. Het enige nadeel bij een bestuur bestaande uit familieleden is dat het geen certificaat van goede doelen kan krijgen. Wel zijn wij erkend als ANBI.

Marianne Kurvers – Christ

Mede namens het bestuur van stichting Kinderen van Spituk

 

 

Bestuurssamenstelling:
– Marianne Kurvers-Christ (voorzitter, secretaris)
– Marleen Kurvers (dagelijks bestuur)
– Paula Christ (dagelijks bestuur)
– Wim Kurvers (financiën, adviserend bestuur)
– Raphaël de Rue (adviserend bestuur)

Beloningsbeleid: Geen. Bestuur en vrijwilligers zetten zich pro Deo in.